“My TRENDING HOBBIES”

TALK OF THE U

What are the trendiest topics we encounter in social media and the environment? We see and hear many things like the K-POP and reading stories most especially LOVE STORIES. You as a student, what for you are the trending topics you encounter?

                Let me share this with you guys, When I was in my first years in PUP, I didn’t know such things as WATTPAD or anything, but when I hear K-pop songs, I’m happy with it. Basta marinig ko lang ang kanta ng SNSD, ng SUJU, at marami pang iba at makita ko lang si Sooyoung (member ng SNSD<3), my gosh! Masaya na ako. That’s when I realized that I’m also a “K-POPPER” (my term..haha.. ^__^). I learn their dance steps, their songs but unfortunately I didn’t learn how to speak Korean. LOL!

               

Minsan pa nga, on my favorite BIASES (a term which is used for their favorite Korean artist), for example, KYUHYUN of SUPER JUNIOR (to all K-POP ADDICTS, kilala niyo yan ^__^), whenever I see his picture I just smile and will say, “KYAAAH, BOYFRIEND KO YAN!” minsan nga naisip ko na, “ganito na ba talaga ako kaadik sa k-pop?”  Minsan din, I greet my friends in Korean language, as I said a while ago, I didn’t learn how to speak Korean, but only the basics, like “ANNYEONG”, Korean term for “HELLO”, o kaya pag may birthday “SAENGIL CHUKKAHAMNIDA”, or when I say “I LOVE YOU” to my friends, I know everybody knows its Korean term “SARANGHAE/SARANGHAEYO”. I didn't even notice na hobby ko na pala siya and i'm proud of it. ^__^

               

Wattpad is an e-book community where undiscovered and published writers can publish and share their stories. I knew this when I was in my second years, my friend share this incredible story which is entitled “diary ng panget”. Diary ng Panget is a romantic/comedy story that tells about a boy named “Cross Sandford” and a girl named “Reah Rodriguez”. These characters started from being enemies until Cross had fallen in love with his enemy. Simula ng magbasa ako ng wattpad, grabe! Sobrang naadik ako. I mean, sobrang dami ko nang nabasang stories like, 3W8L (book 1 and 2), Sadist Lover (book 1,2 and 3), she’s dating the gangster and many more. Since I’ve started reading on Wattpad, I’m inspired to do my own stories and now I have three stories now which are published in Wattpad.  Until now, I’m reading and writing stories in Wattpad, until it became my hobby. ^__^

                               

-          Mary Ann A. Dacara

Polytechnic University of the Philippines, College of Communication

Gusto mo rin DITO sa PUP

Taun-taon, maraming high school graduates ang naghahangad na makapag-aral sa iba't ibang sangay ng Polytechnic University of the Philippines (PUP) sa buong bansa. Upang maging opisyal na mag-aaral ng PUP, marapat na ipasa ng isang aplikante ang Polytechnic University of the Philippines-College Entrance Examination (PUPCET). Sa kasamang palad, hindi lahat ay masuwerteng nakakapasa dito. At kung nakapasa man ang isang aplikante, nauubusan sila ng slot para sa iba't ibang kurso. Ito ang naging inspirasyon ng PUPian Lifestyle sa paggawa ng kanilang pinakabagong humurous shirt na may temang "Gusto Mo Rin Dito Sa PUP." Sa halagang P250.00, maari nang makabili nito. Sa Agosto 25 ang opisyal na petsa ng pagre-release ng damit. Ang PUPian Lifestyle ay tumatanggap din ng pre-orders. Bisitahin lamang ang http://preorder.pupianlifestyle.com/. Maaaring ibigay ang kabayaran sa pamamagitan ng BDO, PS Bank, LBC Remit Express, Cebuana Lhuiller, Western Union at Credit Cards / Paypal.

Source: PUPian Lifestyle

http://www.facebook.com/photo.php?fbid=10150968860691087&set=a.116956191086.112376.100954206086&type=3&theater

-- Marlon Reyes

Buhay na Litrato

U -caught in the act

Ni: Mary Narvi V. Mupas

“Picture picture!” pag karinig palang ng mga salitang ito, unahan nang maghanap ng magandang pwesto, sisislip sa lente ang taga litrato, ay modern na pala ngayon! Pwede nang mag “picture picture”, click mo lang ang “timer”, sabay takbo at siksik sa umpukan kung saan tatama ang “flash” ng kamera. At tantararan! Bagong litro! Bagong alaala. Magte-trending nanaman to sa Twitter!

Sino ba ang ayaw sa litrato? Wala naman siguro masyado. Subalit bakit nga ba tayo mahilig magpalitrato? Sapagkat ito ang tala ng mga masasaya,malulungkot at mga kalokohan ginawa ng bawat isa sa atin sa loob ng isang araw, buwan o taon. Maraming paraan kung paano kuhaan ng litrato ang isang tao, bagay, lugar at iba pa, depende sa kung anong timplada ang nais mo. Maaaring “jump shot”, “bloopers”, formal shot, classpictures, I.D. shot at marami pang iba. Subalit sa lahat ng “mga” marami pang uri nito, isa lmang ang paborito ko. Ang “stolen shot”. Bukod sa nakakaaliw pagmasdan ang biglaang at panakaw na litrato ng mga “biktima”, sa ganitong paraan’y hindi kailangang “photogenic” ka, less effort ika nga. Saganitong paraan din nakikilala kung sino ka talaga, hndi sa likod, kundi sa harap mismo ng kamera.

Kilala sa paglipon ng mga ganitong uri ng litrato  ang Polytechnic University of the Philippines Stolen Shots “PUP Stolen Shots”. Maitatag ang nasabing organisasyon noong Ika-29 ng Marso taong 2011. Ang PUP Stolen Shots ay naitatag sa malikhaing pamamaraan at may sapat na pamantayan upang magkaoon ng kaayusan at maiwasn ang pag aaway-awy tungkol sa mga nakaw na litrato mula sa iba’t ibang sangay ng PUP. (Source: http://www.facebook.com/pupstolenshots).

Walang partikular na tao, bagay, hayop at lugar na pinupuntirya ang mga “sugo” na tagakuha ng litrato. Isang patunay ang larawang ito ng itim na pusa:

               

Makikitang seryoso sa buhay ang pusa, at tila naririnig ang mga sinasabi ng mga tao tungkol sa kanyang kulay na itinuturing na “malas”. Dito pa lamang at mapapatunayan nang ang bawat litratong naakukunan ng kamera ay may kaakibat na istorya at pagkakakilanlan base sa nakikita.

 Captured by: PUP STOLEN SHOTS

              

  Isa pang halimbawa ang susunod na litratong ito na nagpapakita naman ng tunay na panyayari sa buhay estudyante:

Kung ating bibigyang kahulugan ang nakikita natin sa litrato, mahihinuha natin na ang dalawang estudyante ay nagtatalo sa hindi malamang kadahilanan. Maaring tungkol sa per, takdang aralin, lalake, at marami pang iba. 

 Captured by: PUP STOLEN SHOTS

                


 Maihahalintulad sa buhay ng tao ang prinsipyong umiiral sa mga “nakaw na litrato”. Sapagkat sa buhay, di naman kailangang “photogenic” ka sa lahat ng oras para masabing isa kang mabuting tao. Hindi kasi sa lahat ng pagkakataon ay iisa lamang ang reaksyon ng bawat isa sa atin sa isang particular na sitwasyon. Bukod sa nakikita, dapat din nating alamin ang istorya kung bakit ganoon ang kinalabasan. Sa buhay, maaari tayong mag- “pro-ject” ng iba’t ibang “pose” na ating naisin. Maari tayong umakto ng taliwas sa ating tunay na pagkatao. Subalit darating din ang araw na “mananakawan” tayo ng reaksyon ng iba at malalantad an gating tunay na sarili. Parang “Stolen Shots” lang. Walang daya, katotohanan. Walang banta, biglaan at walang pag papanggap, kundi pag tanggap sa totoong pagkatao ng bawat isa.

                So give your best smile and 1, 2, 3….SAY CHIZ!!!

ARE U SCARED?

COC-Certified Outrageous College

"Matakot ka sa buhay, 'wag sa PATAY!

'Yan ang mga salitang laging pinapaalala sa akin ni lola. Ang patay, wala na raw magagawa. Kapag ang isang tao ay pumanaw na't nakalibing na, tahimik na raw ang kaniyang kaluluwa.

Pinaniwalaan ko ang mga pahayag niyang ito. Pinanindigan kong walang MULTO. At lalong walang NAGMUMULTO. Siguro ang ibang tao ay nakakakita nga ng mga bagay na ito, bukas raw ang 3rd eye nila. Pero ako, ilang taon nang nabubuhay sa mundo, wala namang nararanasang nakakapanindig-balahibo. Ang masasabi ko lang na mga nakakatakot para sa akin ay ang mga mababangis na hayop at ang mga "terror teachers". Awra pa lang nila, kakabahan ka na. Masalubong mo lang sila sa daan, nakakatakot na. At lahat sila’y buhay.

Imbis na magpaapekto sa kanila, mas sinipagan ko pa lalo ang pag-aaral. At least marami akong matutunang bagay para sa kinabukasan ko. Kaysa naman makinig sa mga usapang kababalaghan, (na wala namang katuturan), mas maganda pang makinig sa propesor mong nagtuturo. Tatalino ka pa.

Para makapagpokus nang husto, nagtutungo ako ng library. Bukod sa tahimik 'yon, magiging kumportable ka pa dahil sa libreng air-conditioning. Sarap ng buhay di ba?

Masaya na sana eh, kaso bigla kang makakarinig ng mga usapang kababalaghan. Acheche! Ano kaya 'yun!!? Tapos malalaman mo na lang na ang library raw ay pugad ng katatakutan, mga mapanirang-puri! Pinapagamit na nga ng libre, may instant aircon pa, tapos sisiraan pa ang library? OM!

Pero lahat ng iyon ay kinumpirma mismo ng librarian. Mayroon daw talagang kaluluwang ligaw sa loob ng library. Nararanasan niya raw sa kaniyang pag -iisa sa loob na bigla na lang daw nagbabagsakan ang mga libro mula sa iba't ibang book shelves. Ganun? Kaloka naman!

Gusto kong maniwala, pero ako mismo ay hindi naman nakakaranas ng ganoon. Ako yata ang kinakatakutan ng mga multo-kuno!

Itong malupit dyan! Ultimo mga kaklase ko raw pinagparamdaman na rin daw sa library. Mga bandang 9:00 pm 'yun at nagsasanay sila ng sayaw para sa finals ng Humanities. Babae silang lahat. Sila na lang yata ang mga tao sa loob ng Colle of Communication (COC) noong mga panahong iyon.

Bigla raw nagbagsakan ang mga libro sa library! At ang bukas na parte ng isang bintana ay bigla na lamang sumara. At ang isa naman sa kanila ay nakarinig ng malakas na palakpak sa 1st floor ng kolehiyo. Ayun, wala nang usap-usap, nagtakbuhan na sila.

Dahil sa kuwento nilang iyon, medyo natakot rin ako. Eh paano kung habang nasa library ako ay bigla ring magparamdam sa akin 'yung multo? Anong gagawin ko? Tatakbo palabas ng library o sisigaw pa rin kahit na may “Observe Silence “na batas?

Haist! Maraming salamat kay Lord at natapos ko na naman ang isang school year na walang nangyaring kakaiba sa buhay ko. Buti na lang at walang multong nanggugulo sa akin. 

Bakasyon na ng lahat ng estudyante. Ang iba, happy -happy na sa mga bahay nila. Ang iba naman ay bumibiyahe na pauwi ng kani -kanilang probinsya. Pero kaming mga nasa ikalawang taon ng kursong Communication Research, hindi pa handang magbakasyon. Tinatapos pa kasi namin ang isa naming subject.

Lahat kami ay nasa COC. Bawat miyembro ng grupo ay kumpleto. Lahat kami ay desperado nang tapusin ang subject na Deveolpment Communication (DevCom). Gustung-gusto na talaga naming magbakasyon.

Dumating ang tanghaling tapat. Napakainit na ng panahon. Pinili ko munang mapag -isa. Tumambay muna ako sa opisina ng COC Ensemble. Sarado na kasi ang library. Tsaka medyo natatakot na rin ako doon. 

Open 24 hours ang opisinang iyon. Bukas na bukas ito sa lahat. Kurtinang itim lamang ang nagsisilbing pintuan nito. Biro nga ng iba, kapag hinawi mo raw ang kurtinang iyon, makakarating ka na raw sa impiyerno. Sa loob naman nito, may dalawang kuwarto kang makikita. Isa sa mga ito ay sarado at nakakandado pa. (‘Yun yata ang papuntang langit. Haha!)

Buti na lang at may ceiling fan sa ensemble. Kahit paano, nagiging presko ang pakiramdam ko. Naki-charge na rin ako ng tablet kong lowbat na lowbat.

"PAK-PAK-PAK!", ang tunog ng bubungan ng ensemble. Akala ko kung ano na. Kinukumpuni pala ang bubungan.

Maya -maya'y bigla na lang akong nakarinig ng tunog. Hindi ko malaman kung saan nanggagaling. Naalala kong may gumagawa nga pala sa bubungan.

Dinedma ko na lang.

Kaso hindi pala iyon basta-bastang tunog lamang. Bigla na lamang itong lumalakas, at dahil doo'y nalaman ko ang pinanggagalingan nito: SA SARADONG KUWARTO! Sino kayang matinong tao ang magkukulong sa kanyang sarili sa kuwartong iyon?

MALIBAN NA LANG SIGURO KUNG KALULUWA SIYA!

Medyo bumilis ang tibok ng puso ko. Gusto ko nang umalis. Kaso naisip ko ang lowbat kong tablet. Tinapangan ko na lang ang loob ko. Kinausap ko pa ang kaluluwa ng ganito: "Makiki-charge lang po ako, saglit lang po." Biglang nawala ang nakakatakot na tunog. Tumahimik na ako.

Akala ko doon na matatapos ang pagpaparamdam na iyon. Hindi pa pala.

Matapos ang pagkatok, bigla na naman itong nagparamdam. NAGKALAMPAGAN NAMAN ANG MGA GAMIT SA LOOB NG SARADONG KUWARTO. Parang ayaw nitong may taong tumatambay sa opisinang iyon. Tuluyan na akong umalis.

Dahil sa pangyayaring iyon, agad ko ring nalaman ang kuwento sa likod ng kaluluwang nagparamdam sa akin.

Nalaman ko mula sa isang kaklaseng miyembro rin ng COC Ensemble na ang nagparamdam sa akin ay isang bata. Minsan na rin daw itong nagparamdam sa kanila. Ayon pa sa kanya, may isang babaeng pumulot ng isang gamit na nalaglag nang bigla na lang daw itong nagpakita sa kanya. Dahil dito'y hinimatay ang dalaga. Masuwerte pa rin ako't di siya nagpakita sa akin!

Iba't ibang kuwento na rin ng kababalaghan ang nalaman ko mula noon. Sa Room 104 raw ay may nagpaparamdam na dalaga. Siya raw si Mabel. Ayaw niya raw ng tahimik at nakakaantok na klase. Kinokopya rin daw ng dalaga ang anyo ng ibang estudyante. Sa pasilyo naman ng Bachelor in Journalism (BJ) ay mayroon namang.kaluluwang padaan-daan lamang. At maging sa PUP Main rin daw ay mga nagpaparamdam.

Hindi naman masamang maniwala sa mga kuwento ng katatakutan. Tulad ko na pinapagparamdam na ng mga kaluluwang ito, masasabi kong nakakasindak talaga sila. Nakakasindak dahil di mo alam kung kailan sila magpaparamdam at kung ano ang gagawin nila sa iyo. Di mo alam kung anong dahilan ng kanilang pagpaparamdam.

Sa karanasan kong iyon, natutunan ko ang isang mahalagang bagay: Igalang natin ang lahat ng tao, buhay man siya o patay na. 

Ngunit kahit na ganoon, tandaan nating pinakamalakas na pananggalang sa lahat ng bagay ang Dakilang Panginoon. Sa pamamagitan ng ating taimtim na pananalangin, makakaasa tayong tutulungan Niya tayo lalo na sa panahong hirap na hirap na tayo. Manalig tayo nang buong puso sa Kaniyang magagawa.

-- Marlon Reyes