Lugaw Loves Gulaman “It’s the perfect two”

By: Von Lawrence Esposo

When it comes to food, people service, customer relation, and all about a good business, we Filipinos could be on top. No matter how big your business is, and no matter how big your capital is. That’s the reason why there so many businesses came on top from little space to a bigger space, from lesser income to higher income until they reached the business success.

And as a student came in Manila, one of the businesses that caught my attention is the Jan Wil Store. The name of the store came from the son of its owner named Mrs. Analiza Indiongco and its nephew. It’s the business that offers not only good food to the student’s customer but also offers a good relation.

It is located at 1925 Anonas St. NDC Compound, Sta. Mesa, Manila; it opens at 7 in the morning and closes at 9 in the evening. The business of Madam Ana (the students called her Madam) started first as a hobby and as a past-time, and its experience of selling when she was still a dalaga brought idea to enter the food business. Her business started August 2010 and continues until the present time, it became so popular to the students because of its delicious meals and ineluctable drinks, the meal included in her daily menu are pasta, carbonara, macaroni, palabok, spaghetti, burger, fish ball, the popular unli lugaw, and the sweet gulaman. The other foods that she caters are kaldereta, fried chicken, chicken curry, pininyahang baboy, menudo, adobo and other Filipino cuisine. Problem in man-power is the number one problem that they encountered.

Unli lugaw and gulaman it’s the perfect two that’s why students love to eat. The meals we’re so affordable, that made the store so closed to customers. One of its popular customers is John Carl Benjamin Barrameda, a goin bulilit star. It is not the first time that Madam Ana’s store featured in a magazine, Madam Ana’s store captured Ricky Reyes Lifestyle attention and it was featured in the said television program.

She also told us that the success of a business depends on the good qualities of its owner and its employee as well like you need to have a lot of patience, goodness, humbleness, and you should go with the flow. Her tag-line is “Kahit wala kang poise, may poise ka pa din.

She also owned computer shop, so if you want to contact her, just text her at 09206598270, e-mail her at kps_rck@yahoo.com, and add her at www.faccebook.com/ana_indiongco.

Wait for another post only here at BOOM BIZZ.:)

“Ïmahinasyong umiiral sa bawat sitwasyon”

T-Zone

Sa bawat araw ng iyong paglalakbay, naranasan mo na bang makasaksi ng isang pangyayaring hindi mo akalaing liligalig sa iyong imahinasyon? At sinong makapagsasabing ang mga karanasang ito'y may hatid na mga-aral na tanging ang malalalik lamang mag-isip ang makakaunawa?

Ordinaryong araw sa isang estudyanteng gaya ko. Walang bago, dating gawi. Lakad, sakay, sakay ulit at lakad. Ganito ang nakasanayan kong ''routine'' sa bawat araw na naglalakbay ako patungo sa unibersidad ng mga ''iskolar ng bayan''. Tatlong taon ko nang nakasanayan ang samu't saring pangyayaring humubog sa aking pagkatao ngaun. First level. Mula bahay, maglalakad ako patungong sakayan ng dyipni, at kung tatantsahin, mga kalahating kilometro ang layo, kasabay ang pakikipagpatintero sa iba't-ibang uri ng sasakyan, pag iwas sa mga putik  sa gilid ng kalsada matapos umulan at idagdag mo pa ang pag iwas sa mga asong nakatali sa labas ng bawat bahay na aking nadaraanan. Take note, dikit-dikit ang mga bahay sa kaslsadng dinaraanan ko, at bawat isa may aso! Kung minsan nga'y naiisip kong maglakad nalang sa gitna ng kalsada, pero syempre biro lang yon.

Second level. Sakay ng dyip. Parang trip ko ngayong sumakay sa dyip na may sounds! Yung mga ''patok'' . Para hindi ko na kailangang ilabas ang headset ko at para tipid na din sa battery ng cellphone (hahaha). ''urong sa kaliwa!, urong sa kanan!'', ''maluwang pa yan! Laging ginagamit!'', ''o lima pa! Lima pa!''. Iyan ang mga sounds! Pinaka maingay na sounds sa tanang buhay ko--ang boses ni manong konduktor. No choice, hindi na sunod ang trip ko.

Third level. LRT. Ayos, sa labas palang ang haba na ng pila para sa inspeksyon ng mga gamit. Sunod, pila ulit sa bikihan naman ng ticket. At iyan! Sarado nanaman ang bilihan ng pureza ticket, kaya sa recto nanaman ako pipila, sayang piso! Style nila eh no? Takbo paakyat! Swerte, ako nasa unahan, siguradong makakaupo ako ngayon (smiley). After 5 mins. eto, nakayakap ako sa pole, ang dami ksing ''gentleman'' sa mundo. Kaya nga mga nakaupo sila at yung mga babae nakakapit sa mga safety handrills. Napaka maginoo nila hindi ba? ''arraiving at pureza station, paparating na sa pureza station''. Sa wakas! Nasa pureza na ko.

Last level, lakad patungong Kolehiyo ng Komunikasyon. Mbilis lang ang araw, papasok sa silid aralan, mag aaral, tapos maya-maya, hindi mo mamamalayang gabi na at oras na ppara umuwi. Ordinaryong araw, walang bago, dating gawi. Yan ang inakala ko. Kung sa paanong paraan ko inumpisahan ang paglalakbay ko patungong eskwelahan ay sa kaparehong paraan ko din tinatahak ang daan pabalik sa bahay, paglalakad. Matatapos na sana ang araw ko bilang estudyante sa oras na makatapak ang mga paa ko sa loob ng aming tahanan.   

Matatapos na sana ang pagiging estudyante ko ng araw na iyon sa oras na makatapak ang mga paa ko sa loob ng aming tahanan.Siguro’y mga kalahating kilometro nalamang ang layo ko noon mula sa aming bahay ng makasaksi akong isang insidente. Ang aking tantsa ay mga sampung hakbang ang layo mula sa kinaroroonan ko ay may nasagasaan. Hindi ko alam ang kanyang kasarian at hindi ko rin alam ang aking gagawin ng mga oras na iyon. Ang tanging alam ko lamang ay nagmamadali siyang tumawid kaya marahil ay hindi niya napansin ang rumaragasang pribadong sasakyan. Nangilabot ako ng may makita akong dugo mula sa kanya, at ang malala pa ay nangingisay na siya.

Marami na akong nakitang ganito sa kalsada na mga biktima ng “hit and run” at sa palagay ko’y mas malala pa nga ang sinapit ng mga una kong nakita. Sapagkat mahihinuha mo mula sa hitsura ng kanilang mga bangkay na wala na silang pagkakataon pang mangisay at mag agaw-buhay tulad ng sa sitwasyon ngayon na aking na saksihan.

Tila na pako ako sa aking kinatatayuan ng mga oras na iyon at hindi ko namalayangang  aking imahinasyo’y umabot na sa kawalan.  Ano nga pala ang aking gagawing aksyon sa sitwasyong tulad nito? Malalim na ang gabi at bibihira ang mga sasakyan at taong nagdaraan sa kalsadang ito lalo na sa ganitong oras. Natatandaan ko ang plate number ng pribadong sasakyan na siyang may sala sa insedenteng ito. At nasisiguro kong may mataas na katungkulan ang may-ari ng sasakyang ito. Uunahin ko ba ang kapakanan ng iba o ang sarili kong kapakanan? Idadawit ko ba ang sarili ko sa magulong batas na pinatupad ng tao? Makakayanan ko bang humakbang, mag bulagbulagan, magsa walangkibo at ibaon na lamang sa ,limot ang lahat-lahat?

Kasabay ng pagkaputol ng hininga ng nag aagaw buhay na biktima ang pagwawakas ng aking imahinasyon at pag sagot ko sa sarili kong mga katanungan “OO, makakayanan kong mag bulagbulagan na tila walang nangyari”. Bakit? Sapagkat nasisiguro kong tulad ko, “OO” din ang magiging kasagutan nyo. Marahil ang pinagkaiba ko nga lang ay nag laan ako ng oras upang mapagtanto ang ilang mga bagay-bagay.

Maihahalintulad ang sitwasyong natunghayan ko sa isang pulubing biktima rin ng “hit and run”. Mabaho, marumi, walang kwenta at walang may pakialam. Subalit siya ay tao pa rin. Kung mailalagay ang pulubing ito sa kaparehong sitwasyong na saksihan ko ngayon, may maglalakas loob ba na makialam? Lalo pa’t batid ng nakasaksi na isang makapangyarihan at may katungkulan ang kanyang babanggain? Marahil hindi? Di ba? Mas gugustuhin mo na lang na magkaroon ng tahimik na buhay. Ang pulubi na siyang halimbawa ko ay isang tao, at ang nasaksihan ko ngayon ay isang daga. Subalit bakit tila sa huli’y pareho lamang silang magiging kapalaran? Na isip ko tuloy kalebel na ba ngayon ng tao ang peste? Nakukuha ko ba ang punto ko?

Ito ang sagot kung bakit nasabi ko kanina na “OO, makakayanan kong magbulag bulagan at tila walang nangyari”. Subalit sa susunod na maka saksi ulit ako ng isang insidente at kapwa tao ko na ang biktama, sisiguraduhin ko na kahit anu pa man ang sitwasyon o kalagayan niya sa buhay, isa man siyang kilala, dukha o isang hamak na pulubi lamang, sisiguraduhin kong “HINDI” ang magiging kasagutan ko. Dahil hindi ako basta mananahimik na lamang at magpapasindak sa kapangyarihan ng mas makatataas. Sapagkat kahit pagbali-baliktarin mo man ang mundo, nilikha pa rin ng Diyos na mas mataas ang lebel ng tao kaysa sa hayop na tulad ng daga.                                                                                                                                                 

- Mary Narvi Mupas

Politeknikong Unibersidad ng Pilipinas, Kolehiyo ng Komunikasyon

                            

THAT EMBARRASSING MOMENT YOU WOULD WANT TO GO BACK WITHOUT HESITATIONS

-Luzviminda P. Daracan BCR III-2D

                 It's not easy to defy oneself to write her/his story about a thing when the writer did not experience it on own. How can a writer tell subjection on a certain occurrence when he/she isn't willing to define what he/she had been into because seriously speaking the writer have never been there before so he/she has nothing to tell but fascinations?

                This segment will be presenting account of events on student's personal lives and as we publish our first magazine, I suppose I should tell first my own. (I don't have my own, how was that?)

LUGAAAAAW.

Wala akong maikwento, kawawa naman ako. Kawawa hindi dahil wala akong istorya kundi dahil wala akong maikwento. Magkaibang bagay yun. Kasi marami akong istorya pero dito sa aspetong ito ay wala akong maikwento. Hndi ba? Lahat ng ikinukwento ay istorya pero hndi lahat ng istorya ay ikinukwento. Magulo ba? Naguguluhan ka? Wag ka mag-alala, kasi kahit wala akong kwento, kukwentuhan pa rin kita.

Paano bang walang maikwento? Alam nyo na. Wala kasi akong lovelife. Well, meron.. Pero ako lang ang nagmamahal (ohsh*t that was hard) KELANGAN BA PAG SINABING LOVELIFE TUNGKOL SA PAGMAMAHALAN AGAD? Kasi kung hindi, sasabihin ko marami akong lovelife.

"Ang crush ay isang paghanga. Minsan nawawala. Pero kadalasan LUMALALA."

Nakakahiya =( Baka mabasa nya to. Malalaman nya ang pag-ibig ko. Natatakot ako baka umiwas sya, baka mailang, layuan ako.

Pero hindi. I will take the risks. I will stay out of MY comfort zone. (Carpe diem!)

THAT WAS.. Five years ago. Tagal na noh? I have known this guy since then. A guy of honor and identity-- kilala kasi sya, and matalino. We were schoolmates. Oo, schoolmates lang. We weren't even friends. Nakilala ko sya when I was only on my second year, well.. nakikita ko na sya lagi nung first year pa lang pero he didnt appeal very interesting to me. Not until we were brought to a same activity in school. Tapos nun naging crush ko na sya.

Everytime I saw him, napapangiti ako, kinikilig. That typical high school girl na nagdadalaga (kadiring maimagine) Dumating nga dun sa point na nakilala sya ng buong klase dahil sa akin o nalaman ng mga kaklase ko na gusto ko sya (public kase ang mga ganitong bagay sa akin. Wala namang dahilan para itago diba?). Alin dun sa dalawa, bahala na sila. At pati ang mga guro ko -na guro rin niya- nalaman na gusto ko sya (Odiba, trending everywhere. Nababalikan ko, nandidiri talaga ako) Kaya kapag halimbawa may mga utos yung mga teacher namin sa section nila, ako ang nauutusan. Paano gusto rin ng mga guro ko na kinikilig ako. (Nakakatawang isipin, pero supportive sila sa akin. Ansarap magkaroon ng mga gurong ganito.) Kaso minsan, ayoko ng ganoon. Oo, lantad sa kanila ang pagkagusto ko doon sa lalaking yun, pero ayoko ng parang ako mismo ang nagpapain sa sarili ko (Syempre nman, babae ako. Nahihiya rin ako kahit papaano) Until graduation. Hanggang sulyap at nakaw-tingin lang. Grabe, nung magtatapos na kami gusto ko syang lapitan. Kausapin. Magpaumanhin. Kasi feeling ko nagulo ko ang buong highschool life nya. Biruin mo ba namang tatlong taon ko siyang pinagpantasyahan. At naging tampulan ng mga asaran. Kaso hindi ko rin nagawa. Baka kasi kapag nalaman nya mismo galing sa akin, malaman nya ang pag-ibig ko, umiwas sya. Baka mailang, layuan ako.

Tas yun, end na. We part schools e. Ngayon ang alam ko nasa UP Manila na sya. Ako, andito sa PUP. After I met him I never had found myself cry for a guy then on (OO. Iniyakan ko rin sya, kase nalaman kong nagka-girlfriend sya-- pero hindi ko naman inaway yung girl noh-- and masakit yun. Kahit taga-hanga lang ako). Marami akong nagiging crush, but not as intimate as I have felt for this man. Sabi ko nga nung nag-college ako pagsisisihan ng lalakeng yun kung bakit hndi nya ako niligawan! (Syempre joke lang yun) At yun rin ang naging daan kung nagpupunyagi ako today (Oo, 'till today) Naging daan sya para maging ano ako ngayon. Naging ako to dahil once in my life, nag-exist si ANO. At yun na ang love story ko..

Nakakahiya anubayan.

Oy do not hate me after reading this huh? =( Do the honour to continue my love story! Pakilalahanan mo ako ng lalake! Para sa kanya ko naman simulan ang magiging ako sa aking kinabukasan.

TATAK PUP

Ur-HOTSPOT

“The OBELISK”

Source: http://www.pup.edu.ph/Profile/LogoSymbols.aspx

            The Obelisk, standing majestic on its base, depicts the strength of the Polytechnic University of the Philippines as an institution of higher learning, promoting educational and moral aims which are fortified by a determined leadership with a clear vision for the Filipino youth and an efficient support system inspired by the virtues of public service.

With a long-standing reputation as a vanguard of truth and social justice, PUP also pays homage to the Great Conscience and Brain of the Philippine Revolution, Apolinario Mabini who reflects everything the University upholds especially its mission of public enlightenment.

On top is the University Star Logo, symbol of PUP’s image as the Light of the Nation. It stands for the perfection of the human person and the search for truth. Its five concentric circles represent infinite wisdom and each point of the star signifies integrity, ingenuity, industry, intelligence and internationalism – the core values of PUP as a Total University.

Dedicated to the future, the obelisk stands here and now as an emblem of strength and greatness that only time can change (http://www.pup.edu.ph/Profile/LogoSymbols.aspx).

           

PUP OBELISK at night

In this picture, we can see how the obelisk of PUP lights even the scene is dark. On my perspective of how can I interpret this picture, we can see that when PUP is in its darkest hours and days, there will always be a light, to guide its students and people to see a clear and bright future ahead of them. We should be a proud PUPian, not because we have the lowest tuition fee but because PUP gives an excellent quality of education.

-         Mary Ann A. Dacara

Polytechnic University of the Philippines, College of Communication